مهربانم .... اگر بخواهم از تو بنویسم ؛ نمی دانم چرا احساس کوچکی قلمم را  می کنم ، شاید می ترسم حق مطلب ادا نشود و اگر بخواهم بسنده کنم به کلماتی چون تو بهترین هستی ؛ مهربانی ؛ فداکاری ؛ محبوبی ؛ دوست داشتنی و ....  نه خیلی تکرایه و خیلی کلیشه ایی.

وقتی به گذشته های دور زندگیم نگاه می کنم کسی را به مثال تو تاثیر گذار در زندگی ام نمی بینم

مهربانم... به عشقمان قسم تو تنها کسی هستی که مرا بخاطر خودم عاشقانه دوست داری و من هم همینطور .

می دونی اصلا من و تو مسابقه گذاشتیم به عشق ورزیدن به هم .

راستی چرا بعضی وقتها ما آدمها حرفهای مان را می نویسیم ؛ شاید برای این باشه که روی تک تک کلمات فکر کنیم ؛ بعد بنویسم تا فکر کنند و بخوانند.

نمی دونم شاید هم می خواهیم خودمان را لوس کنیم و شاید هم برای اینکه در جامعه ما تا مکتوب نشه قبول نیست , دموکراسی و بوروکراسی و از این " اسی ها " .

روی گاز دو تا تخم مرغ غل غل می کنند چرا دوتا؟ چون که من تنها نیستم تو هم هستی در همه حال و احوال ؛ مگه میشه من تنهایی فکر کنم؛ گفتم تنهایی ... می دونی تنهایی با خدا بودن خوبه ؛ تنهایی با خود بودن خوبه ؛ اما تنهائی بی خود بودن " فاجعه " است .

ادامه دارد.........